Mijn Club: Spelenderwijs leren omgaan met lastige situaties

"Andiamo!", zegt voorzitter Martijn Kösters met luide stem. Anders gezegd: het is tijd om aan het werk te gaan. Zojuist heeft hij in ‘Ooshaka’ aan de Molenweg in Beek, bij een kop koffie uitgebreid over de schoonheid van de scouting verteld. Over hoe onderlinge samenwerking het groepsgevoel versterkt en hoe het al op jonge leeftijd nemen van verantwoordelijkheid je kan vormen, en wel zodanig dat je er je verdere leven iets aan hebt. 

Vuurgeest 

De 33-jarige voorzitter van Scouting St. Martinus draagt een jas (met das), waarop allerlei insignes prijken. Vaardigheidsinsignes, maar ook versieringen die herinneren aan bepaalde kampen of andere activiteiten. Hij houdt niet van
binnen zitten, zelfs niet op een wat regenachtige zomerse zaterdagmorgen als deze. Veel liever gaat hij buiten aan het werk. Samen met de 180 jeugdleden en 55 vrijwilligers van de Beekse scouting. Vandaag staat een bosspel op het
programma. Een spannend verhaal over een vuurgeest die een vonk is kwijtgeraakt.

Het clubgebouw van Scouting St. Martinus – midden in de Beekse bossen – is voor niet-ingewijden lastig te vinden. Op devraag of hij ons van de exacte coördinaten kan voorzien, antwoordde Kosters per kerende app: "Haha, we staan gewoon in Google hoor!" 

Praktisch

Maar zo gemakkelijk komt hij niet van ons af. De scouts van tegenwoordig mogen dan de beschikking hebben over
de modernste technieken; de grote vraag is of ze bij een langdurige stroomstoring – waarbij ook het internet het loodje legt – nog in staat zijn de weg te vinden? Met andere woorden: weten ze met behulp van een kaart en een kompas het juiste pad te vinden, een praktische vaardigheid waarbij de scout van vroeger prat op ging?

Op de gezichten van leidinggevenden Julie Vaasen (19) en Iris Linden (28) – ook zij zitten in de keuken aan de koffie – verschijnt een glimlach. Beiden zijn ze groot geworden in het internettijdperk. Allebei weten ze niet beter dan dat je je mobieltje pakt, als je ergens moet zijn, maar je niet weet welke kant je op moet. "De weg vinden met behulp van een kompas, is zeker iets wat jonge scouts nog leren”, zegt Julie. "Het is een vaardigheid die nog altijd goed gebruikt kan worden in allerlei spelsituaties.”

Jong geleerd

Kinderen op het scoutingterrein maken maar beperkt gebruik van hun mobiele telefoon. "Ze hoeven hun iPhones niet in te leveren, maar ze krijgen wel het verzoek het apparaatje niet te gebruiken tijdens de programma’s”, legt Martijn uit. Spelenderwijs leren wat het inhoudt om verantwoordelijkheid te nemen. Samen met je medescouts de tering naar de nering zetten. Het maakt de scouting zelfs in deze tijd tot een aantrekkelijke vrijetijdsbesteding, aldus Martijn. Lachend kijkt hij hoe twee ‘bevers’ (scouts in de leeftijd van 5 tot 7 jaar) met twee ogenschijnlijk zware balken sjouwen. "Waarschijnlijk krijgen ze zo dadelijk bijgebracht hoe ze bepaalde knopen moeten leggen”, zegt hij. Een handigheidje dat ze in hun latere leven nog van pas kan komen. Jong geleerd is immers oud gedaan.

Niets vergeten 

Jonge kinderen én kids op weg naar volwassenheid in hun kracht zetten en ze vandaaruit de kans te geven zich verder te ontwikkelen. In een veilige omgeving, waarin alles draait om samenwerking. Bevers, welpen, scouts, explorers, roverscouts; als het nodig is zijn ze er voor elkaar en helpen ze elkaar. "Aan de hand van allerlei spannende activiteiten wordt hen bijgebracht wat het betekent om in de vrije natuur met weinig middelen te overleven”, zegt Julie. "Het aantal spullen dat je mee kunt nemen als je op kamp gaat, is beperkt. Een gaskomfoortje, wat pannetjes om je eten klaar te maken. Als je inkopen gaat doen, moet je je realiseren dat je alleen kunt meenemen wat je kunt dragen. En denk goed na voordat je vertrekt, want je kunt niet terug als je iets vergeten bent.”